Difenbahya çiçeğini duymuş muydunuz? Ben adını birkaç ay öncesine kadar bilmiyordum ama meğerse pek çok salondan aşina olduğum bir çiçekmiş kendisi. Türkçede “Ağlayan çiçek” de derlermiş… Kayıplarımızı, yitenlerimizi, gidenlerimizi, difenbahyalara benzettim sevgili okur. Kırk yılda bir çiçek açan difenbahyaların yeri salon köşeleri aslında. Ama biz ait olduğu iddia edilen yerlerde yaşayan çiçekler gibi değiliz sanki. Ve bizler de çok ağladık, ağlıyoruz. Hem de doğduğumuz ilk andan beri… Çiçek açma konusunda da o kadar beklemiyoruz; onca rüzgâra, soğuğa, kışa rağmen çiçekler açıyoruz inadına. Azmimiz, umudumuz kaybolmasın diye verdiğimiz çabaların haddi hesabı yok. Peki neden olmamız gereken yerde değiliz? Neden ortama renk, huzur katabilecek çeşitliliğe sahipken genellenerek ayrışıyoruz?

Sonbabarın pek çok yaprağı sararttığı, kış aylarına yeşilleri azaltarak getirdiği bu vakitler sadece doğa için geçerli değil gibi. Sanki insanlık da tüm yaprakları solmuş, dalları budandığı için cılızlaşan ağaçlar kadar sessiz ve yorgun. Çok zor, çok acı günler geçiyor sevgili okur… Her gün başka bir eyvahın kollarında esir oluyoruz insanlık olarak. Her gün başka bir çiçeğimizi koparıyorlar hayattan, her an başka bir yaprağımız ağlıyor… Acıları paylaşmalı, el ele tutuşabilmeliyiz ama gittikçe uzaklaşıyoruz olması gereken yakınlığımızdan. Fakat unutmamalı ki hayatın da mevsimleri var. Bugün mevsim kış diye, bahar imkansız görünmemeli. Bizim zamanımızın kadranı bir yerlerde umudumuzu sabitlemeye çalışmakla var oluyor. Bizler sanata tutunanlardanız. Çünkü biz sanatın ve sanatçının bir şeyleri değiştirebileceğine inanıyoruz. Gelin Turgut Uyar’a kulak verelim birlikte;

“Şimdi bunca karanlığın üstüne
Oturup bir mektup yazmalı
İlkbahara ve yaz’a…
‘Hadi renklerini topla da gel’ demeli…”