Çok büyük iniş çıkışlar içinde gezinen fırtınalı hayatımın büyük bir parçasıdır artık yalnızlığım. İnsan canlısı, sevgi müptelası, yaşama coşkusuyla sarmalanmış dört yanı olan bir kadının, hiç kolay olur muydu yalnızlıkla imtihanı. Ama biliyorum ki hayat adil olmadı, olmayacaktı. En çok hissettirilenlerin en büyük imtihanlarım olacağını daha çok küçük yaşlarda gizliden anlamıştım. Sanki içimde benden başka biri daha vardı konuşup olacakları söyleyen. Ben ona kulak vermeyi reddetsem de, eninde sonunda beni sözüne getiren. Çünkü gitmezdi hoşuma kalbime bahşedilen. Nefsim diyorum nefsim! Daha çocuktum ben ve bunu kabul etmesi zordu takdir edersen. Ya da inanmak istemedim yaşamak böylesine çırılçıplak beni beklerken. Fakat hiç takdirlik değilmiş ben kaçtıkça ensemden yakalandım hep ağız dolusu gülerken. Bedenime dar gelen bu kalbi ve bu içimde bağırıp ”beni duy” diyen sesi taşımak yordu bazen. Ama onun sayesinde de şiire ve kaleme can verip kalbimi ortaya koyabildim ben. Onu tanıdıkça da uzaklaştım insanların kalabalık yalnızlığından. Kendi yalnızlığımda daha çok demlenip, bana reva görülenlerin benim hayrıma olduğunu anladım. Belki hakkımı alamadım hiç ama, en güzelini hak ettiğime hep inandım yürekten. Sadece mücadele etmek düşüyordu payıma, yakışmazdı bana dünyaya gelip de pes edip koşturup güzellikleri yaymadan çekip giden bir beden. Yaşamaksa, yaşayacaktım işte buydu bana emredilen. Ben yaşarken de tanıyacaktım herkesleri, en çok da kendimi tanımaya çalışırken yoruldum. Tanıdın mı bilemem! Yanlışlar içinde bazen tenha, bazen kalabalık bir yalnızlıkta dönüp duruyorum desem!
Hadi, tut elimden…